Artykuły

Po "Wizycie starszej Pa­ni" i "Romulusie Wielkim" Warszawski Teatr Drama­tyczny wystawił wcześniej­szą sztukę Durrenmatta "Anioł zstąpił do Babilo­nu". Ta komedia fragmen­taryczna,jak nazwał ją autor nie ma jeszcze precy­zji i celności, klarowności koncepcji filozoficznej "Wi­zyty" - niemniej rzecz jest świetnie napisana pełna błyskotliwych paradoksów, ironii. Jest to gorzki humor,więcej - jest to humor straszny,demaskujący bez­sens ludzkiego losu,insty­tucji i praw przez człowie­ka stworzonych. Nie ma w tej sztuce nic,co by świta­ło nadzieją,co by dawało jakieś gwarancje sensu i ładu. Straszny świat strasz­nych ludzi,których nawet dary aniołów(bardzo zresz­tą sobą zajętych) nie są wstanie uszczęśliwić i zmie­nić. Durrenmatt atakuje ostro. Kanonada jego strza­łów jest gęsta i sprawia wrażenie dość bezładnej. Nie jest to jednak ważne. Sztuka,jeśli nawet brak jej jednolitości koncepcji,ma dostatecznie dużo in­nych walorów.

Konrad Swinarski,który w Dramatycznym reżyse­rował "Anioła" i wspólnie z Ewą Starowieyską pro­jektował scenografię - zro­bił świetny spektakl: kon­sekwentny,przemyślany,dobry w tempie, pomysło­wy. Dekoracje,kostiumy,muzyka harmonijnie współ­grają; wszystko jest celo­we,potrzebne. Aktorsko "Anioł" został bardzo szczę­śliwie obsadzony. Żebraka Akkiego,któremu niebiosa zesłały w darze Kurruki,dziewczynę stworzoną po to,aby pokochała najnędzniejszego człowieka Ba­bilonu,gra Aleksander Dzwonkowski. Już po raz drugi(przedtem w "Wizy­cie starszej pani") Dzwon­kowski stworzył w sztuce Durrenmatta wybitną kreację. Jego Akki jest mądry,przebiegły,zbyt dobrze zna mechanizm tego świata,aby mieć jakiekolwiek złudze­nia. Reszta obsady,bardzo licznej i świetnej: Traczykówna,Łuczycka,Holou­bek,Gogolewski,wszyst­kich nie możemy naturalnie wymienić - stawia ten spektakl wśród najciekaw­szych wydarzeń teatral­nych ostatnich miesięcy.